Η λογική επικαλείται
τον ορατό κόσμο σαν μαρτυρούμενη ένδειξη ύπαρξης
(..όταν ορώ τα έργα των χεριών Σου../ψαλμός)


Επίγεια μάτια αδυνατούν να ατενίσουν το «απρόσιτο» φως, που η θεότητα "οικεί"

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Απο την μοναξιά του εαυτού μας, στην κοινωνία του πλησίον


Σκεφτήκαμε ποτέ, πως θα αλλάξει η ζωή μας εάν απογυμνώσουμε τον συνάνθρωπό μας από τα ελαττώματα και τα πάθη μας; 
Εάν πάψουμε κάποια στιγμή να τον κοιτάζουμε μέσα από τα θελήματα και τις επιθυμίες μας; εάν δηλαδή βγάλουμε από πάνω του το προσωπείο που του φορέσαμε; 
Μήπως τότε δούμε το αληθινό του πρόσωπο, μήπως τότε τον αγαπήσουμε αληθινά και η ζωή μας γίνει τόσο διαφορετική;
Όταν πέσουν τα προσωπεία τότε θα δούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου, τότε θα κατανοήσουμε τι σημαίνει: Ανθρώπινη επαφή, ανθρώπινες σχέσεις.!


Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει σε σχέση αναφορά με τον εαυτό του. Τίποτα δεν μπορεί να ζει μόνο του. Η ζωή δε στέκεται στη μοναξιά.
Όταν σε μια σχέση αγάπης δυο προσώπων, ενός ανθρώπου με τον Θεό, ή δύο ανθρώπων μεταξύ τους, δεν υπάρχει ή δεν καλλιεργείται η έννοια της ελευθερίας τότε ούτε αγάπη υπάρχει, ούτε και ζωή, αλλά βία, ψέμα και ψυχαναγκασμός. Διότι όπου υπάρχει ελευθερία και αγάπη σημαίνει πως υπάρχουν και οι άλλες έννοιες, πως υπάρχει κοινωνία προσώπων, πως υπάρχει....ζωή!!!
Στην, αναφορά συλλαμβάνεται η ζωή, στην κοινωνία κυοφορείται, στην ελευθερία γεννάται και στην Αγάπη αναπτύσσεται

Όταν  λέμε πως αγαπάμε κάποιους ανθρώπους ενώ, το λιγότερο, αδιαφορούμε (αν όχι μισούμε) για κάποιους άλλους, τότε στην πραγματικότητα δεν αγαπάμε κανέναν ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό διότι δεν έχουμε αγάπη μέσα μας, γι' αυτό και μπορούμε να αδιαφορούμε για τους πολλούς, ενώ για τους λίγους λέμε πως τους αγαπάμε αλλά και αυτό μέχρι να εκλείψουν οι λόγοι, μέχρι να πάψουν να μας κάνουν τα θελήματά μας και να θεραπεύουν τις αδυναμίες μας και τότε "φυσικώ τω τρόπω" θα περάσουν και αυτοί στην αδιαφορία μας. 
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο να λέμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις βάρυναν πολύ και δυσκόλεψαν, οι φιλίες έγιναν δυσκίνητες και φθείρονται, οι έρωτες αλλοτριώνονται και χάνουν το νόημά τους και οι μεγάλες αγάπες έρχεται στιγμή που πεθαίνουν. Είναι αυτό που λέει ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο " και επί το πλήθος των ανομιών υμών ψυγήσεται η αγάπη των πολλών"!
Καλή Ανάσταση

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

"Αγάπα και κάνε ό,τι θες"

Ο τρόπος αυτός, της δράσης του νόμου, είναι τελείως διαφορετικός απο την ποιμαντική μεθοδολογία της εκκλησίας μας. Ο νόμος υποχρεώνει, επιβάλλεται και τιμωρεί. η Εκκλησία παρακαλεί, προτρέπει και παιδαγωγεί. Διδάσκει ότι "δικαίω νόμος ού κείται", όχι για να πολεμήσει τον νόμο, αλλά για να δείξει ότι ο άνθρωπος του Θεού δεν χρειάζεται τον ανθρώπινο νόμο για να κάνει αυτό που πρέπει. 



Αυθόρμητα και απλά, ενεργεί ως ελεύθερο όν, με μόνο του περιορισμό την αγάπη. "Αγάπα και κάνε ό,τι θές", θα πει σε μια φραστική υπερβολή ο ιερός Αυγουστίνος, για να δηλώσει εμφατικά, το πόσο τελειοποιεί τον άνθρωπο η αγάπη, όταν κυριαρχήσει στο είναι του, γιατί αποκλείεται να τον οδηγήσει σε λάθη ή παρεκτροπές. 


Παίρνοντας αφορμή απο το δικαίωμα του ανθρώπου στην τροφή και την επιλογή της, έρχεται να τεθεί το ζήτημα της διάκρισης. 
Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει πολλά. 
Επίσης, πολλές φορές αποκτά τη δυνατότητα να κάνει ακόμη και όσα δεν πρέπει και δεν τον τιμούν.
  

Τι επιλέγει; Ή καλύτερα, πως επιλέγει;
Το κριτήριο στην επιλογή είναι η αγάπη του αδελφού. 
Κάνω αυτό που θα στενοχωρήσει, σκανδαλίσει, προβληματίσει λιγότερο έως καθόλου τον αδελφό μου. Και επιλέγω κυρίως αυτό που θα τον ωφελήσει, διδάξει, παραδειγματίσει περισσότερο, ακόμη κι όταν δεν είναι ώριμος για να το καταλάβει. 
Θα δώσει ο Θεός και θα έλθει η ώρα που θα το νιώσει και θα το αναγνωρίσει. Αρκεί ο δικός μου τρόπος υπάρξεως να μην είναι εγωιστικός αλλά αγαπητικός, όχι διεκδικητικός αλλά ευεργετικός, καθόλου ωφελιμιστικός αλλά ωφέλιμος. 
Με έναν λόγο, όπως τον υπαγορεύει η αγάπη του Θεού στη συνείδησή μου. 
Αρχιμ. Ι.Ν

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Ισως οι Δαίμονες που φοβόμαστε να ήταν οι Άγγελοι που σκοτώσαμε!

 Να κλειστείς, να σωπάσεις, σχεδόν να βουβαθείς, μια επιθυμία να διαφύγεις μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό, να σταματήσεις να ξέρεις, να καταλαβαίνεις, να πράττεις. Να σταματήσεις να αντιστέκεσαι, μια επιλογή ασκητισμού που αποφάσισες ένα λεπτό προτού υποκύψεις στους συμβιβασμούς του πραγματικού.


Αν τη λέξη ζωή την αντικαταστήσουμε με εκείνη του είναι, της ύπαρξης, τότε το να ενδιαφέρεται κανείς για το είναι, και όχι για το σκοπό του είναι, ισοδυναμεί με το να θεωρεί το είναι ως το ύψιστο και έσχατο αγαθό, και όχι ως μέσο για κάποιον ηθικό σκοπό. Αν τοποθετήσουμε το θέμα αυτό στα πλαίσια της θεολογίας, το καίριο ερώτημα του σκοπού της θείας ενανθρωπήσεως είναι αν ο Χριστός ήλθε για να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, ηθικούς κ,τ. λ. ή για να μας κάνει να υπάρχουμε. Όλη η δυτική παράδοση βλέπει την Ενανθρώπηση ως τρόπο ηθικής τελειώσεως του ανθρώπου, ενώ οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας εστιάζουν τον σκοπό της ενανθρωπήσεως στην υπέρβαση του θανάτου ως απειλής για το είναι του ανθρώπου (Αθανάσιος). Η ελευθερία για τον Ντοστογιέφσκι είναι οντολογικό και όχι ηθικό ζήτημα: ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα χρησιμοποιήσει την ύπαρξή του ή πώς θα τη βελτιώσει, αλλά γι’ αυτή την ίδια την ύπαρξή του. Γι’ αυτό, όπως στην περίπτωση του Κυρίλοβ στους Δαιμονισμένους, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, ο Ντοστογιέφσκι ωθεί το θέμα της ελευθερίας στα υπαρξιακά του άκρα: ελευθερία σημαίνει ή να αποδεχθείς την ύπαρξη ως δώρο Κάποιου (του Θεού) ή να αρνηθείς την ίδια σου την ύπαρξη (να αυτοκτονήσεις), αν θέλεις να μην αποδεχτείς τον Θεό (δηλαδή να κάνεις τον εαυτό σου Θεό).


Ο Οδυσσέας κόβει δέντρα για την κατασκευή της σχεδίας.
Dawe, Philip, 1776, χαλκογραφία.
Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο 

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Διαμάχη της συνείδησης με τον ίσκιο της

ΔEN ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ που επιφόρτισε η εποχή μας σαν ηθική απαίτηση. Καλύτερα να ξεκαθαρίσουμε την ψυχολογική κατάσταση του κόσμου, ώστε να μπορεί να τη δει ακόμα και ένας μύωπας και να δώσουμε υπόσταση σε λέξεις και ιδέες για να μπορεί να ακούει ακόμη και ο βαρήκοος.



Ο φόβος που τα δικτατορικά κράτη γέμισαν τελευταία τον άνθρωπο δεν είναι τίποτε λιγότερο από το αποκορύφωμα όλων των φρικαλεοτήτων για τις οποίες ενοχοποιήθηκαν οι πρόγονοί μας στο κοντινό παρελθόν. 


Το κακό που διαφαίνεται στον άνθρωπο και που αναμφίβολα κατοικεί μέσα του έχει γιγαντιαίες διαστάσεις, ώστε τα λόγια της Εκκλησίας για το προπατορικό αμάρτημα και η αναγωγή του στη σχετικά αθώα παρέκκλιση του Αδάμ και της Εύας να είναι σχεδόν ευφημισμός. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και έχει πρόστυχα υποτιμηθεί. 

ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι ο άνθρωπος είναι μόνο όσα γνωρίζει η συνείδησή του, θεωρεί τον εαυτό του άκακο, προσθέτοντας έτσι στην κακοήθεια και την ηλιθιότητα. Δεν αρνείται τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά είναι πάντα οι «άλλοι» που τα κάνουν. Και όταν αυτές οι πράξεις απομακρύνονται στο παρελθόν, γρήγορα και βολικά, βυθίζονται στη θάλασσα της λησμονιάς, και επανέρχεται η κατάσταση μιας χρόνιας και ακαθόριστης δυσφορίας που περιγράφουμε σαν «κανονικότητα». Τίποτε δεν εξαφανίστηκε και τίποτε καλό δεν έγινε. Το κακό, η ενοχή, η βαθιά συνειδησιακή ανησυχία και η μεταμφιεσμένη προδοσία βρίσκονται μπροστά μας, αρκεί να μπορούμε να τα δούμε. Ο άνθρωπος τα δημιούργησε.

ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΕ σε προηγούμενες γενιές ή συντελείται σήμερα, παραμένει ένα σύμπτωμα της πανταχού παρούσας προδιάθεσης και για αυτό καλά θα έκανε κανείς να «σκέφτεται πότε-πότε το κακό», γιατί μόνο ο βλάκας αρνείται μόνιμα τις συνθήκες της ίδιας του της ύπαρξης. Αλήθεια, αυτή η άρνηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κάποιος όργανο του κακού. Η πραότητα και η αφέλεια βοηθάνε τόσο, όσο και κάποιον που πάσχει από χολέρα. Τουναντίον κατευθύνουν στον «άλλο» την προβολή του μη αναγνωρισμένου κακού. Αυτό δυναμώνει τη θέση του αντίπαλου, επειδή η προβολή μεταφέρει στην άλλη πλευρά τον φόβο που αθέλητα και μυστικά αισθανόμαστε για το δικό μας κακό και αυξάνει αξιόλογα την απειλή του. 

Είναι ανυπόφορη η σκέψη πως πρέπει να αναλάβουμε τις προσωπικές ευθύνες όλης αυτής της ενοχής. Γι’ αυτό, προτιμάμε να αντικαθιστούμε το κακό με εγκληματίες ή ομάδες εγκληματιών, ενώ «νίπτουμε τας χείρας μας» στην αθωότητα και την άγνοια της γενικής ροπής προς το κακό. ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΚΟ επισκιάζει το καθετί που βασανίζει συνεχώς το ανθρώπινο γένος, πρέπει να αναρωτηθεί πώς συμβαίνει και παρ’ όλη την πρόοδό μας στην απονομή δικαιοσύνης, την ιατρική και την τεχνολογία, παρ’ όλη την ενασχόλησή μας με τη ζωή και την υγεία, έχουν εφευρεθεί τερατώδεις καταστροφικές μηχανές που μπορούν εύκολα να εξολοθρεύσουν το ανθρώπινο είδος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ικανός για μεγαλύτερα κακά από τον αρχαίο ή τον πρωτόγονο άνθρωπο. Μάλλον διαθέτει αποτελεσματικότερα μέσα για να συνειδητοποιήσει τη ροπή του προς το κακό. Καθώς η συνείδησή του πλάτυνε και διαφοροποιήθηκε, η ηθική του φύση εγκαταλείφθηκε. Να το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα. Η λογική από μόνη της δεν επαρκεί. 

Αν γινόταν παγκόσμια συνείδηση πως κάθε διαχωρισμός και ανταγωνισμός οφείλεται στον διαχωρισμό των ψυχικών αντιθέτων, θα γνωρίζαμε πού να επιτεθούμε.

ΚΑΘΕ ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ δεν είναι παρά μόνο «διαμάχη της συνείδησης με τον ίσκιο της» μεγεθυμένη από την ψευδαίσθηση του αληθινού αγώνα. Ο αποφασιστικός παράγοντας βρίσκεται στο κάθε ξεχωριστό άτομο που δεν βρίσκει λύση για τον δυαδισμό του.

 Απόσπασμα από το βιβλίο Ανεξερεύνητος Εαυτός, εκδόσεις Ιάμβλιχος. 
 Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (26 Ιουλίου 1875-6 Ιουνίου 1961)
 [Πηγή: www.doctv.gr]

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

*ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΑΣ*

Μήν ξεχνούμε πως οι δεκάδες φωτογραφίες, που ανεβάζουμε στο διαδίκτυο και μας δείνουν πάντοτε κεφάτους, χαρούμενους και με πολλούς, μπορεί να είναι και η μεγάλη αποκαλυψη της μοναξιά μας! Μπορεί να θέλουμε να κρύψουμε τη θλίψη, την μελαγχολία και την ίδια την κατήφεια της ψυχής μας!
Άρα το  "να φαίνεται ότι ξέρω πολύ κόσμο" και το "να δείχνω ότι περνάω καλά" είναι ένα ψέμα, στο οποίο θελουμε να ζούμε, μια ψευδαίσθηση ευτυχίας. Πόσο μας βοηθούν άραγε στο να μπορέσουμε να ζούμε χαρούμενα, κεφάτα, πανευφρόσυνα? [...]
 Τι παράξενο! Ενώ μιλά κανείς με τόσους "φίλους", ακόμη δε και ταυτόχρνα, αυτός είναι τόσο σιωπηλός! Ούτε και ο ίδιος δεν ακούει τη φωνή του! Ενώ στέλνει τα μηνύματά του, δεν μπορεί να δώσει και το χέρι του! Τι...κόσμος!



Μοναξιά, μοναξιά μοναξιά! Και μάλιστα σε τόσο "πλήθος"! Που κανείς μας δεν θέλει να παραδεχθεί, αν και το αντιλαμβάνεται πολύ! κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα, εκεί στην εικονικότητα βυθισμένος!



Σε κάθε περίπτωση, το διαδίκτυο μας βοηθάει να επικοινωνήσουμε με συγγενείς, γνωστούς και φίλους, ιδιαίτερα αν βρίσκονται αυτοί στην άλλη άκρη του πλανήτη. Πόσο άσχημο όμως είναι, όταν απο μέσο επικοινωνίας καταλήγει να γίνεται υποκατάστατο φιλίας! [...]

Κι ενώ τα διάφορα τεχνολογικά επιτεύγματα έρχονται για να μας βοηθήσουν να έρθουμε πιο κοντά, όσο μακριά και να βρισκόμαστε, αυτοί τα μεταμορφώνουν έτσι, ώστε να μας χωρίζουν ακόμη κι όταν βρισκόμαστε δίπλα-δίπλα!

πηγή: "απο το βιβλίο του Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου, Ηλεκτρονικές φιλίες"