Η λογική επικαλείται
τον ορατό κόσμο σαν μαρτυρούμενη ένδειξη ύπαρξης
(..όταν ορώ τα έργα των χεριών Σου../ψαλμός)


Επίγεια μάτια αδυνατούν να ατενίσουν το «απρόσιτο» φως, που η θεότητα "οικεί"

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή.

Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους· καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.


Μια μέρα όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά.
Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου. Ανάμεσα σε δυο μεγάλες πυρές χορεύουμε και κλαίμε.
Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοι και τα κορμιά μας. Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω:
Πολύ μικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάμεσα στις δυο πυρές, πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος της ζωής· δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! Βιάζουμαι!



Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατί το περιεχόμενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να μιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί.
Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας· πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει· ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο.

Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

ΑΣΚΗΤΙΚΗ Ν.Καζαντζακης

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Η Εξωτερική εικόνα του Κόσμου


Υπάρχει η εξωτερική του εικόνα, αυτή που από όλους γίνεται αντιληπτή, αλλά πίσω και μέσα του βαθιά υποκρύπτει την ίδια την ψυχή και το πνεύμα, που ζωοποιεί αυτόν τον Κόσμο – Ύλη!



Ο απόστολος Παύλος, μας μιλάει για τρεις βαθμίδες ύπαρξης, στην Β΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 2 - 4, όταν μας αποκαλύπτει ότι ΄΄μεταφέρθηκε ως τον 3ο ουρανό, στον Παράδεισο, και άκουσε πράγματα ανέκφραστα΄΄. Έχουμε δηλαδή βαθμίδες ύπαρξης, ψηλότερες από τη γήινη φθαρτή μορφή ύπαρξης.



Περιμένουμε την ΄΄απελευθέρωσή της από τη φθορά΄΄, (Ρωμαίους 8/η΄ 19 κλπ), ούτως ώστε όταν ΄΄παρέλθει΄΄ η σημερινή της μορφή, να αντικατασταθεί από την καινούργια γη. Επειδή, ΄΄κατά την υπόσχεση του Θεού, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη προσμένουμε, όπου σ' αυτό το νέο ανώτερο περιβάλλον κατοικίας μας, κατοικεί δικαιοσύνη΄΄. (Β΄ Πέτρου 3/γ΄ 13).


Μέσα δηλαδή, από τις καταστάσεις της ύλης, σμιλεύοντας τη λίθο μας, αφαιρούμε τα περιττά κομμάτια και εμφανίζουμε το κάλλος της ψυχής.

Κοινός νους είναι αυτός που κρίνει τα πράγματα όπως του τα παρουσιάζουν οι πέντε αισθήσεις.
"Λεονάρντο Ντα Βίντσι"

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

`Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα


`Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ` αγαθά φέρει`, που σημαίνει: `Όπως ακριβώς μια εύφορη χώρα, έτσι κι η παιδεία μας φέρνει όλα τα εν γένει καλά`.


Στο Παπαδιαμαντικό σύμπαν επωάζονται, εκφράζονται και δοκιμάζονται ο κόσμος των ταπεινών, το «είναι» και όχι το «έχειν» ή το «φαίνεσθαι», ο ασύνορος ορίζοντας της νοσταλγίας μας.


"Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου. Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του και μια κακή παιδεία εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος".
Γιώργος Σεφέρης


Η μόρφωση δεν προέρχεται από την πολυμάθεια που πιθανόν να έχει, αλλά κατά πόσον έχει απαλλαγεί από τα πάθη του (σημείωση: Οι αρχαίοι, το να έχει διαβάσει κανείς πολλά βιβλία και να έχει πχ πάρει χαρτί πανεπιστημίου το ονομάζανε «πολυμάθεια». Μόρφωση ονομάζανε την διαδικασία που υποβάλανε τον εαυτό τους κάποιοι που από την κατάσταση της αμορφωσιάς να γίνουν Μορφωμένοι, δηλ να μορφοποιήσουν τον πνευματικό εαυτό τους από ζώο σε άνθρωπο)

Πυθαγόρας

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Αληθινές Απολαύσεις


'Τό δέ περί τήν αρετήν φιλοπονείν καί σωφρόνως τόν αυτού βίον οικονομείν αεί τάς τέρψεις ειλικρινείς καί βεβαιοτέρας αποδίδωσι'.
Η διαρκή και επίμονη ενασχόληση με την αρετή και η τακτοποίηση του βίου με σύνεση,προσφέρει πάντοτε τις πιο αληθινές και τις πιο σταθερές απολαύσεις.
  • Αυτός που δεν θυμάται και δεν σκέφτεται τον Θεό, κρατάει μίσος κατά του πλησίον. Αντίθετα όποιος θυμάται τον Θεό, δεν μνησικακεί και αγαπάει κάθε άνθρωπο. Όποιος βοηθάει τον αδικούμενο έχει σύμμαχο τον Θεό. Όποιος βοηθάει τον πλησίον, τον βοηθάει ο Θεός. Όποιος κατηγορεί τον αδελφό του, τον αποστρέφεται ο Θεός. Εκείνος που ελεεί τον αδελφό του κρυφά, δείχνει φανερά στον θεό τη δύναμη της αγάπης του. Αυτός που κάνει παρατηρήσεις στον αδελφό του μπροστά στους άλλους, πραγματικά τον εξουθενώνει και τον εμπαίζει. Όποιος ενδιαφέρεται για την ψυχική υγεία του άλλου, φροντίζει πάντοτε να γίνει αυτό με αγάπη. Το ίδιο κάνει και ο Θεός. Δοκιμάζει τον άνθρωπο πάντε με αγάπη, προκειμένου να θεραπευθεί η έμψυχη εικόνα Του. Γιατί δεν παιδεύει τον άνθρωπο για να τον εκδικηθεί για τις αμαρτίες του, αλλά για να τον γιατρέψει.

  • Όσο ο άνθρωπος τελειοποιείται στην αρετή, τόσο περισσότερο πλησιάζει τον Θεό και Τον ακολουθεί. Όπως όταν ρίχνει κανείς ξερά ξύλα στη φωτιά, αυτή δύσκολα σβήνει, έτσι κι αυτός που αγαπάει αληθινά τον Θεό, η αγάπη του όλο και αυξάνει, όσο προοδεύει στην αρετή.
Μη ζητήσεις ποτέ να καταλάβεις τους λόγους των θείων μυστηρίων, που περιέχονται στις Αγίες Γραφές, χωρίς προηγουμένως να προσευχηθείς θερμά στον Θεό. Το κλειδί που θα καταλάβουμε τα θεία νοήματα είναι η προσευχή.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Η ερωτική πράξη είναι καθαρά ένα ψυχικό φαινόμενο

Η ερωτική πράξη είναι καθαρά ένα ψυχικό φαινόμενο. Όπως η αναμαρτησία είναι η φυσική απόρροια της αγάπης του Θεού, έτσι και η ερωτική πράξη είναι η φυσική απόρροια της αγάπης στο Ζευγάρι. Η ερωτική πράξη καλλιεργεί την αγάπη στο ζευγάρι. Η αγάπη στο ζευγάρι καλλιεργεί την αγάπη στον Θεό. Η ερωτική πράξη πρέπει να γίνεται ελευθέρως και αβιάστως, και η κένωση πρέπει να είναι αμοιβαία. Το κύριο χαρακτηριστικό πρέπει να είναι η θυσία και η προσφορά. Άλλο πράγμα είναι η απλωτική φορά και άλλο πράγμα η εγωκεντρική συσπείρωση και η αρπαγή. Η φυσική ηδονή δεν βρίσκεται στην κατάκτηση και στην αρπαγή, αλλά στην κένωση. Όπως απλά και φυσικά τοποθέτησε ο Θεός τα πράγματα και αυτά εξελίσσονται, έτσι πρέπει και εμείς να ακολουθούμε τη φυσική τους φορά, την πορεία τους, για να καλλιεργούμε σιγά - σιγά την ενότητα και την αγάπη. 
Η ερωτική πράξη δεν απομονώνεται απο την όλη σχέση. Είναι οργανικά συνδεδεμένη με όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν την όλη σχέση. Είναι μια συγκεκριμένη λειτουργία, του όλου ανθρώπου, με έναν συγκεκριμένο σκοπό, δοσμένο απο τον Θεό. 
 Ζώντας λοιπόν, ο άνθρωπος ελεύθερος, έκανε κακή χρήση της ελευθρείας του με αποτέλεσμα την πτώση του. Βλέποντας ο Θεός τα αποτελέσματα της πτώσης τρέχει να βοηθήσει το πλάσμα του. Μαζί με άλλα μέτρα, χρησιμοποιεί ο Θεός τους περιορισμούς. Ο Θεός θέτει όρια, Θέτει φραγμούς. Με απόλυτο σεβασμό στο αυτεξούσιο του ανθρώπου, οριοθετεί τις περιοχές δράσης του. Τα όρια αυτά έχουν παιδαγωνικό χαρακτήρα, συγκρατούν και ασφαλίζουν το ατίθασο πλάσμα του. 


Η Εύα βγάζει συνεχώς τον Αδάμ απο τη μοναξιά του. Η Εύα προκαλεί μόνιμα την έξοδο του Αδάμ απο τον εαυτό του. 
Η Ύπαρξη της γυναίκας ως πλησίον και ως συνάνθρωπος συντελεί στην αυτοσυνειδησία του άνδρα, στο να φανερωθεί ο άνδρας, διότι η γυναίκα είναι η φανέρωση του άνδρα, η έξοδός του.

Ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του και αποκτά συνείδηση αυτού αλλά και της προσωπικής του ταυτότητας, "βλέπει" δηλαδή ποιος και τι είναι, μόνο μέσα σε σχέση αναφοράς με το συνάνθρωπο, σε κοινωνία προσώπων. Έτσι ο Αδάμ στη θέα της Εύας "είδε τον εαυτό του. 
Και μόνον με αυτό τον τρόπο δυνατεί κάποιος να "δει" τον Θεό ως σκοπό και προορισμό του. 
Ο άνθρωπος βρίσκεται όπου αγαπά. Και όπου αγαπά δίνει και δίνεται, δωρίζει και δωρίζεται.


Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Οδηγοί Τυφλοί


Εσείς που αναλάβατε να κυβερνήσετε αυτό το λαό, είστε οι πιο ακατάλληλοι! Οι δούλοι των παθών δεν μπορούν αν γίνουν κυβερνήτες των λαών. Είστε τυφλοί, τυφλοί στην ψυχή, απείρως χειρότεροι απο τους τυφλούς που τρία χρόνια τώρα θεραπεύω. Και ενώ η τύφλωσί σας είναι τέτοια που δε μπορείτε να διακρίνετε το φως απ' το σκοτάδι και την αλήθεια απ' το ψέμα, έχετε την αναίδεια να λέτε πως βλέπετε. Γι' αυτό, ενώ όλοι οι τυφλοί θα θεραπευθούν, εσείς θα μείνετε τυφλοί. Θα κυλιέστε στο έρεβος, και θα παρασύρετε και πολλούς άλλους ακόμη στα σκότη. Σεις θα καταστρέψετε το λαό μου. "Ουαί υμίν, οδηγοί τυφλοί..."
  • κι εσείς οι επιστήμονες, που στα εργαστήριά σας οι φονείς των λαών βρίσκουν το μεγαλύτερο σύμμαχο, είστε τυφλοί! Εσείς είστε οι κυρίως υπεύθυνοι του παγκοσμίου δράματος.
  • κ' εσείς οι κοινωνιολόγοι, που καταρτίζετε σχέδια επι σχεδίων για την αναβάθμιση της ζωής και όμως οι κοινωνίες αναστενάζουν
  • κι εσείς οι διπλωμάτες και οι πολιτικοί, που έχετε στα χείλη την "ειρήνη" αλλά στα βάθη της καρδιάς σας σχεδιάζετε πολέμους και ακονίζετε, τα μαχαίρια σας, για να σφάξετε λαούς.
  • Αλλά....για να είμαστε δίκαιοι, έχουν και οι λαοί τεράστιο μερίδιο ενοχής, διότι, παρασυρόμενοι απο απατηλά συνθήματα, δεν εκλέγουν εκείνους που λόγω ήθους και αρετής αξίζει να κυβερνούν τους λαούς, εκλέγουν δημαγωγούς, διεθνείς απατεώνες και εγκληματίες, δούλους παθών και ελαττωμάτων που υπόσχονται παράδεισο και δίνουν κόλαση και οδηγούν τους λαούς στην ομαδική αγχόνη. 


Οι ισχυροί της γής, συνέρχονται σε συνέδρια για να διαλύσουν τάχα τα σκοτάδια και όμως η ανθρωπότης, αντί να δει φώς, βυθίζεται περισσότερο στο σκοτάδι. 
"Ουαί υμίν, οδηγοί τυφλοί..."
...........
Ενώ οι άπιστοι, παρ' όλα τα φώτα της επιστήμης τους, θα σκοντάφτουν και σαν τυφλοί μέσ' στο μεσημέρι θα ψηλαφούν,  οι ταπεινοί και καταφρονημένοι, αυτοί δηλαδή που γνώρισαν και αγάπησαν τον Ιησούν, θα είναι ¨Οι μόνοι αληθινά Βλέποντες"!
Επίσκοπος Αυγουστίνος

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

«Ό,τι από την Ελλάδα μ’ εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί»


 Ο έλληνας ποιητής γράφει σαν να είναι σήμερα


Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξιδεύει ὁλοένα ταξιδεύει
κι ἂν «ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς»
εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θέλησαν νὰ πιάσουν τὸ μεγάλο καράβι μὲ τὸ κολύμπι...

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1936. ΟΙΚΙΑ ΦΛΩΡΟΥ, ΑΙΓΙΝΑ. 
Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτό το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι -αδιάφορο, χαραχτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1938, ΑΘΗΝΑ. 
Ο τόπος αυτός που μας πληγώνει, που μας εξευτελίζει. Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα υπόθεση, όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό. Ό,τι από την Ελλάδα μ’ εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί. Αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει ο τόπος αυτός, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες· ήταν για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο Ελληνισμός -αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα.

Δεν πιστεύω σ’ αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν· δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων -πιστεύω σε δυο-τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη, ύστερ’ από χιλιάδες χρόνια, σ’ αυτή τη γλώσσα. Γι’ αυτές τις δυο-τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ, και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι, υπομένω αυτή την αθλιότητα.

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ΄. 16 Απρίλη 1934 – 14 Δεκέμβρη 1940, Ίκαρος, Αθήνα 1984
.........υπομένω αυτή την αθλιότητα.
πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2315

........ελπίζοντας σε Πράγματα ποὺ ἀλλάξαν τὴ μορφή μας
βαθύτερα ἀπ᾿ τὴ σκέψη καὶ περισσότερο δικά μας

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Εγκράτεια και διανοητική γονιμότητα


του Αναστασίου Β. Αντωνοπούλου

"Εκείνοι", λέει ο μεγάλος Ελβετός Ψυχίατρος Erich Stern, "οι οποίοι δεν κυριαρχούν επί των ενστίκτων τους, ουδέποτε κατόρθωσαν να παράγουν μεγάλα έργα..., διότι, εάν κανείς θελήσει να δημιουργήσει πνευματικά έργα, του είναι απολύτως αναγκαίο να παραιτηθεί της ικανοποιήσεως των ενστίκτων, διότι ο άνθρωπος, του οποίου η ζωή εξαντλείται στην γενετήσιος ορμή, δεν είναι δυνατόν να είναι ικανός να δημιουργήσει αξίες". "Η δύναμη της θελήσεως και η εγκράτεια", γράφουν τα "σεξουαλικά προβλήματα", βιβλίο το οποίο εξεδόθη στο Παρίσι το 1936 και γράφουν Γιατροί και ακαδημαϊκοί, "παράγουν πλεονασμό ζωής και δυνάμεως και καλλίτερη νευρική κατάσταση ολοκλήρου του οργανισμού".
Κατά τον σοφόν Γάλλο γιατρό Hericourt "ο αγνός βίος υπήρξε σπουδαίος παράγοντας εκτάκτου διανοητικής γονιμότητας  τόσο στο πεδίο της επιστήμης όσο και στα καλλιτεχνικά στάδια. Είναι δε γνωστό, ότι πολλοί μεγαλοφυείς άνθρωποι υπήρξαν αγνότατοι...". Επίσης ο αρχίατρος της Σχολής του Πολυτεχνείου των Παρισίων Polin, έλεγε στις διαλέξεις του προς τους μαθητές του: "πιστέψτε με, ότι στην ηλικία σας μόνο η εγκράτεια είναι ωφέλιμη και προ παντός ευνοϊκότατη, για την διανοητική εργασία". 
Μία άλλη αυθεντία στην Παθολογία και Υγιεινή, ο ιατρός του Ψυχιατρείου της Bicetre των Παρισίων ο Fere, τονίζει ότι: "η εγκράτεια πραγματοποιεί αποταμίευση δυνάμεων. Η Δε γενετήσιος οικονομία συντελεί όχι μόνο στην μακροβιότητα, αλλά αυξάνει και την διανοητική παραγωγικότητα". 
Με κύρος και μεγάλη παρρησία, ο Γάλλος ακαδημαικός Paul Le Gendre, γράφει: "Δεν πρέπει απλώς να επαναλαμβάνουμε, ότι η εγκράτεια είναι μια αρετή, ότι δεν είναι ποτέ επιβλαβής, αλλά, τουναντίον, να βεβαιώνουμε, ότι είναι εγγύηση της μεγαλύτερης σωματικής ρώμης και διανοητικής ενεργητικότητας". Το δυνατόν δε της καταστολής της σεξουαλικής ορμής και την επίδραση της εγκράτειας, δι' ανώτερους πνευματικούς κλπ. σκοπούς, δεν αρνείται ούτε και ο Φρόυντ, αλλά την θέλει σε περιορισμένη κλίμακα, διό και γράφει: "Πρέπει να πούμε, ότι η καταστολή μιας δυνάμεως τόσο δυνατής, όσο το σεξουαλικό ένστικτο, είναι μια προσπάθεια, η οποία δύναται να απορροφήσει όλες τις δραστηριότητες ενός ατόμου. Η καταστολή δια της εξυψώσεως, δια της μεταστροφής των σεξουαλικών δυνάμεων προς πνευματικούς σκοπούς υψηλούς, δεν επιτυγχάνει, παρά μόνον σε μια μειονότητα και πρόσκαιρα".
Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η γενετήσιος ορμή δεν είναι δύναμη ανεξάρτητη της θελήσεώς μας, αλλά δύναμη, η οποία υποτάσσεται στην βούλησή μας και στις ανώτερες πνευματικές ορμές. Γι' αυτό ο άνθρωπος, ο οποίος γνωρίζει να περιποιηθεί τον σωματικό του οργανισμό, για να είναι έτοιμος να εξυπηρετήσει το πνεύμα του, να παράγει μεγάλα έργα και να δημιουργήσει και πνευματικά, θα αντιληφθεί ακόπως ότι το γενετήσιο ένστικτο υποτάσσεται στην θέλησή του και τους ηθικούς κανόνες και λαμβάνει, εν αρμονία και συνεργασία με τις άλλες λειτουργίες την κανονική του θέση. Θα δει ότι με αυτή την συνεργασία των ενστίκτων και ορμών του, προετοιμάζει έναν οργανισμό καθ' όλα άρτιο και έτοιμο να εκπληρώσει την αποστολή του, δηλαδή θα είναι ο Κύριος του Εγώ του και της πνευματικής του υπόστασης και όχι οι ορμές και τα ένστικτά του. 

"Η Γενετήσιος ορμή, εξαρτάται εκ παντοίων ψυχικών παθών, παραστάσεων, του τρόπου του Ζήν και καταστέλλεται υπο της ανωτέρας διανοητικής δυνάμεως του ανθρώπου". 

Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. Ν.Καζαντζάκης

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Αυτό το αστέρι



 Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν είμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης

"Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" (απόσπασμα)

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Μᾶς φοβοῦνται



Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.

Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν

νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
Επιτέλους, ας περάσουμε από το επείγον στο σημαντικό.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

απόσπασμα: Τάσος Λειβαδίτης – Αυτό Το Αστέρι Είναι Για Όλους Μας

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Τα χρέη μας

Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.
Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη μήτε η Νίκη· μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος
Νίκος Καζαντζάκης

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Κηρύττεται πλέον φανερά



Καὶ τοῦ ψιθύρησα: «Ἄφαντο βυθίσου αὐτοῦ καὶ ζῆσε
μὲ τὰ βαθιὰ ριζώματα καὶ μὲ τ᾿ ἀρχαῖα συντρίμμια,

ὅσο ποὺ νἄρθ᾿ ἡ ὥρα σου, ἀθάνατ᾿ ἄνθος εἶσαι,

ναὸς νὰ ντύση καρτερεῖ τὴ θεία δική σου γύμνια!»

Κ᾿ ἐγὼ ἀποκρίθηκα: «Ἂς περάσω κι ἂς πεθάνω!
Πλάστης κ᾿ ἐγὼ μ᾿ ὅλο τὸ νοῦ καὶ μ᾿ ὅλη τὴν καρδιά μου
λάκκος κι ἂς φάῃ τὸ πλάσμα μου, ἀπὸ τ᾿ ἀθάνατα ὅλα
μπορεῖ ν᾿ ἀξίζει πιὸ πολὺ τὸ γοργοπέρασμά μου».
"κηρύττεται πλέον φανερά η αγραμματωσύνη, και το ανωφελές του ορθώς γράφειν ή ομιλείν", ώστε "κατήντησε να γίνει όλη σχεδόν η γλώσσα νόθον και κίβδηλον κατασκεύασμα". Ακολουθούν οι Έλληνες γράφει "τα της χριστιανικής λατρείας άνευ πίστεως και χρηστού συνειδότος". Το άηθες, η ηθοφθορία, η ανηθικότητα, το μισάδελφο αρχίζουν να κυριαρχούν κι επικρατούν. Τι θα έλεγε για σήμερα, εκατό έτη μετά, ο θεσπέσιος Παπαδιαμάντης; 
Λύση στο πρόβλημα κατά τον Παπαδιαμάντη είναι η εν μετανοία άμεση επιστροφή στην ανόθευτη και γνήσια εκκλησιαστική παράδοση. Συγκεκριμένα τονίζει: "Άμωνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα κα εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας". Οι λόγοι του, αγαπητοί μου, όπως αντιλαμβάνεσθε όλοι πολύ καλά έχουν μια σημαντική επικαιρότητα. 
Από νωρίς είχε συνειδητοποιήσει καλά τη ματαιότητα της εγκοσμιότητος, είχε αφοβία θανάτου, θερμή πίστη. Θέλησε να ζήσει απλά, λιτά, απόμερα, ήσυχα, γαλήνια και νηφάλια. Δεν ψήλωσε ο νους του, δεν υψηλοφρόνησε, στάθηκε πλάι στους ταπεινούς και καταφρονεμένους και τους πέρασε ωραία στο έργο του. 

Το έργο του Παπαδιαμάντη διασώζει την αγνή λαϊκή ευσέβεια. Οι ιερείς του έργου του είναι απλοί, φτωχοί, ενίοτε και απλοϊκοί, αλλά βιώνουν υπαρξιακά, ακόμη και όταν δεν μπορούν να το εκφράσουν, το μυστήριο του ζώντος Θεού, τη γνήσια ορθόδοξη βιοτή και λειτουργική παράδοση.


πηγή: http://1myblog.pblogs.gr
\
Κι έφτανε μόνο ένα όχι να μείνει ο φόβος αλημέριαστος παντού.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Ο άνθρωπος είναι λύκος για τούς συνανθρώπους του

Υπάρχουν πολλοί πού πιστεύουν ότι οι άνθρωποι είναι πρόβατα.  Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι είναι λύκοι. Και οι δυο πλευρές μπορούν να προβάλουν γερά επιχειρήματα για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. 
Oι άνθρωποι είναι «πρόβατα»;Εκείνοι πού προτείνουν ότι οι άνθρωποι είναι πρόβατα, δεν έχουν παρά να τονίσουν το ότι οι άνθρωποι εύκολα επηρεάζονται για να κάνουν αυτό πού τούς λένε, έστω και αν αυτό είναι κακό για τούς ίδιους τούς εαυτούς τους. 
'Ότι ακολουθούν τούς ηγέτες τους σε πολέμους πού δεν τούς προσφέρουν τίποτε άλλο από καταστροφή. Ότι πιστεύουν σε κάθε είδους ανοησία αν τούς την παρουσιάσουν αρκετά έντονα και αν υποστηρίζεται από δύναμη - από τις γεμάτες τραχύτητα απειλές των παπάδων και των βασιλιάδων μέχρι τις ήπιες φωνές κρυφών και φανερών υποκινητών.Φαίνεται ότι στην πλειονότητά τους οι άνθρωπου είναι μισοξύπνια παιδιά πού δέχονται εύκολα επιδράσεις, όντας πρόθυμα να παραδώσουν τη βούληση τους σ' οποιοδήποτε τούς μιλήσει με φωνή αρκετά απειλητική η αρκετά γλυκιά για να τούς επιβληθεί. Πραγματικά, εκείνος πού έχει μια πεποίθηση τόσο στερεή ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει την αντίθεση τού πλήθους, αποτελεί περισσότερο την εξαίρεση παρά τον κανόνα, μια εξαίρεση πού συνήθως την εμπαίζουν ο ί σύγχρονοί του και τη θαυμάζουμε αιώνες αργότερα.
Σ' αυτήν ακριβώς την υπόθεση - ότι δηλαδή οι άνθρωποι είναι πρόβατα - εδραίωσαν τα συστήματά τους οι ιεροεξεταστές και οι δικτάτορες. Και ακόμη , αυτή ακριβώς η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι πρόβατα και γι αυτό χρειάζονται ηγέτες να παίρνουν αποφάσεις γι' αυτούς, έκανε τους ηγέτες να πιστεύουν ειλικρινά ότι εκπληρώνουν ένα ηθικό καθήκον - ακόμα και τραγικό - όταν δίνουν στον άνθρωπο αυτό πού χρειάζεται: αν γίνονται δηλαδή αυτοί ηγέτες και τον απαλλάσσουν από το φορτίο της ευθύνης και της ελευθερίας.
Oι άνθρωποι είναι «λύκοι»;Αν όμως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πρόβατα, τότε γιατί ή ζωή τού ανθρώπου είναι τόσο διαφορετική από τη ζωή τού προβάτου; Ή ιστορία του είναι γραμμένη με αίμα. Είναι μια ιστορία αδιάκοπης βίας, στην οποία πάντα σχεδόν χρησιμοποιείται ή δύναμη για να καμφθεί ή θέλησή του. Ο Ταλαάτ πασάς μόνος του εξόντωσε εκατομμύρια Αρμένιους; Μόνος του ο Χίτλερ εξόντωσε εκατομμύρια Εβραίους; Μόνος του ό Στάλιν εξόντωσε εκατομμύρια πολιτικών αντιπάλων του; Οι άντρες αυτοί δεν ήταν μόνοι. Είχαν χιλιάδες ανθρώπους πού σκότωναν για λογαριασμό τους, βασάνιζαν για λογαριασμό τους και το έκαναν αυτό όχι μόνο με τη θέλησή τους αλλά και με ευχαρίστηση.
Μήπως δε διαπιστώνουμε την απανθρωπιά τού ανθρώπου προς τον άνθρωπο παντού - στοές ανελέητους πολέμους, στο φόνο και το βιασμό, στη δίχως έλεος εκμετάλλευση του ασθενέστερου από τον Ισχυρότερο, καθώς και στο γεγονός ότι οι στεναγμοί τού βασανιζόμενου, τού πλάσματος πού υποφέρει, πολύ συχνά φτάνουν σε κουφά αφτιά και σκληρές καρδιές;
'Όλα αυτά τα γεγονότα οδήγησαν στοχαστές όπως ο Χομπς στο συμπέρασμα ότι:  homo homini lupus ( ο άνθρωπος είναι λύκος για τούς συνανθρώπους του).
Οδήγησαν πολλούς από μάς σήμερα στην υπόθεση ότι ό άνθρωπος είναι κακοήθης και καταστροφικός από τη φύση του, ότι είναι φονιάς πού αν δεν καταπιάνεται με την αγαπημένη του ενασχόληση, το κάνει μόνο από φόβο μπροστά σε πιο δυναμικούς φονιάδες.
 (του Έριχ Φρομ)
πηγή: http://www.solon.org.gr


Εκτύπωση

Κανείς δεν μπορεί να κάνει ολόκληρο το χρέος του μέσα σ’ έναν κόσμο που αρνιέται.


Κυριακή 27 Μαΐου 2012

κ. Λαγκάρντ Άκου


από το βιβλίο “Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ”
Μου λέει το δύσκολο πόνο να νιώθεις τα πανιά του καραβιού σου φουσκωμένα από τη θύμηση και την ψυχή σου να γίνεται τιμόνι.Και να ‘σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα και ακυβέρνητος σαν τ’ άχερο στ’ αλώνι.
Την πίκρα να βλέπεις τους συντρόφους σου καταποντισμένους μέσα στα στοιχεία, σκορπισμένους έναν-έναν.
Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους, όταν δε φτάνουν πια οι ζωντανοί που σου απομέναν.
Μιλά…

Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου τη σκέψη

του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.

“ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ”
Γ.Σεφέρης

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

ΠΡΟΣΕΥΧΗ-Παρασκευή 25 Μαΐου στίς 22.00

Κύριε, απόψε ο ύπνος δεν έρχεται να σφαλίσει τα κουρασμένα βλέφαρά μου. ας μπορούσα τουλάχιστον τις ώρες αυτές της βαθιάς σιγής να σκεφθώ αυτούς, που δεν μπορούν να κοιμηθούν. Γιατί κρυώνουν και πεινούν, γιατί βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου ή στο χειρουργικό τραπέζι, γιατί η αχαριστία πλήγωσε την ευαίσθητη καρδιά τους, γιατί η συκοφαντία κηλίδωσε το λευκό μέτωπό τους, γιατί υποφέρουν στην ξενιτιά ή ζουν με το όραμα της χαμένης Πατρίδας τους. Αν μπορούσα να σκεφθώ αυτούς και να προσευχηθώ γι΄αυτούς, τότε η αϋπνία μου θάταν ευλογημένη.


Παρασκευή 25 Μαΐου στίς 22.00 : Ἑνώνουμε τίς προσευχές μας γιά τό Ἔθνος μας 

Ἡ δύναμη τῆς ὁμαδικῆς προσευχῆς ὅπως μᾶς ἔχουν βεβαιώσει οἱ σύγχρονοι ἅγιοι γέροντες εἶναι πολλαπλάσια καί μπορεῖ νά κάνει πραγματικά θαύματα. 
Μετά δυόμισι ἐτῶν ἐγκόσμιων προσπαθειῶν ὥστε νά ἀλλάξει ἡ πορεία τοῦ Ἔθνους μας ἴσως ἦρθε ἡ ὥρα, τώρα, στήν πιό κρίσιμη καμπή τῶν ἐξελίξεων να ἑστιάσουμε περισσότερο καί πιό συντονισμένα στήν προσευχή. 
Μαζί, τήν ἴδια ὥρα ἀπό ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε στόν πλανήτη μποροῦμε νά ἑνώσουμε τίς δεήσεις μας μέ ὁποιοδήποτε τρόπο μπορεῖ ὁ καθένας, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός θά ἀνατρέψει τήν δυσχερῆ κατάστασή μας. Παρακαλοῦμε, κυρίως τά blogs, τά forums, ἄλλες ἰστοσελίδες πού θά θελήσουν νά συμμετάσχουν, νά προωθήσουν τήν προσπάθεια ὥστε αὐτή νά διαδοθεῖ εὐρύτερα ἀκόμη καί ἐκτός διαδικτύου, κάτι πού μπορεῖ νά κάνει ὁ καθένας μέ μηνύματα μέσω κινητῶν καί ἀπό στόμα σέ στόμα ὥστε τήν ἄλλη Παρασκευή στίς 22.00 νά εἴμαστε ὅσο τό δυνατό περισσότεροι παρόντες στό κάλεσμα, γιά νά προσευχηθοῦμε ὑπέρ....


τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου καί τοῦ Ἔθνους μᾶς γενικότερα. Εἶναι τό πιό ἁπλό πού μποροῦμε νά κάνουμε ἀλλά ἴσως τό πιό σπουδαῖο.
ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΩΡΕΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΞΙΖΕΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΡΟΩΘΗΣΗ. 



Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Η Απληστία του Ανθρώπου

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης  συμπεριφοράς είναι και η απληστία. Η λέξη παράγεται από το στερητικό «α» και το «πληστός» που σημαίνει πλήρης - γεμάτος. Άπληστος, επομένως, είναι ο πλεονέκτης, ο ακόρεστος, ο ανεκπλήρωτος από την επιθυμία.

«Τρεις δυνάμεις κινούν τον κόσμο», είπε κάποτε ο Αϊνστάιν. «Η ανοησία, ο φόβος και η απληστία». Θα εξετάσουμε την απληστία, αρχικά, μέσα από την ιστορία.
Ο Μίδας, έμεινε για την απληστία του στο χρυσό παρομοιώδης. Αλλά και ο Κροίσος, που δεν άκουσε το Σόλωνα στην αρετή του μέσου δρόμου αλλά τους ιερείς του Απόλλωνα για να επιτεθεί στον Κύρο και ν’ αυγατίσει κι άλλο την περιουσία του, τιμωρήθηκε δεόντως. Άπληστοι καθώς είχαν γίνει από τα δώρα του και αυτοί, δίνοντάς του έναν εκ πρώτης όψεως θετικό χρησμό, επέδρασαν ως Νέμεση, παίρνοντάς τον στο λαιμό τους.

Μια ιστορία υποτέλειας εκμετάλλευσης και τρόμου.  Ένας ολόκληρος μηχανισμός αστών πολιτικών, "έγκριτων" οικονομολόγων και διατεταγμένων δημοσιογράφων επισείει τον τρόμο του δημοσιονομικού ελλείμματος, με στόχο τη βαθιά κοινωνική οπισθοδρόμηση.  Την ίδια ώρα οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί λύκοι στήνουν χορό πάνω στο πτώμα της οικονομίας του ελληνικού κράτους, γλεντώντας τα νέα υπερκέρδη.  Η κρίση είναι γι αυτούς το νέο χρυσοφόρο Ελντοράντο και για μας η απόλυτη εξαθλίωση.
"...Τοῦ λέγω, ἐσὺ πῆρες θησαυροὺς ἀπὸ αὐτὸ τὸ δυστυχισμένο Ἔθνος ῾στὰ στρατόπεδα, εἰς τὴν Ἀθήνα, εἰς τὴν Πελοπόννησο. Πόσο φουσάτο ἔχεις εἰς τὴν ὁδηγίαν σου; Ποτὲ δὲν βγαίνουν τρακόσοι ἄνθρωποι· καὶ πλερώνει ὅλη ἡ Ἀνατολικὴ Ἑλλὰς καὶ ἡ Κυβέρνηση δι᾿ αὐτούς. Κι᾿ ὅλον τὸν κόσμο τὸν γύμνωσες· καὶ δόντια ἔβγαλες ἐσὺ κι᾿ ὁ Μαμούρης σου καὶ μὲ τὸ τζεκούρι σκοτώσετε ἀνθρώπους. Τὸ Σαρρὴ τὸν σκοτώσετε· πενήντα χιλιάδες γρόσια ὁποὖχε ἀπάνου του, εἰς γρόσια καὶ τζιβαϊρκά, τὰ πῆρε ὁ Μαμούρης καὶ τὰ μεράσατε. Τέλος πάντων ἐσὺ γυρεύεις ἀκόμα ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν νὰ πάρης καὶ ὀχτακόσες χιλιάδες γρόσια· καὶ κατὰ τὴν ἐπιτροπή, ὁποὖναι διορισμένοι ὅλοι φίλοι σου, θὰ πάρης ὑποστατικὸ ὁποῦ ν᾿ ἀξίζη πενήντα διὰ δέκα· αὐτείνη ἡ ἐπιτροπὴ θὰ τὸ ξετιμήση τοιούτως. Οἱ φίλοι σου καὶ οἱ συγγενεῖς σου κυβερνῆτες ταπικυρώνουν. Τέλος πάντων ἐσὺ κι᾿ ὁ Μαμούρης σου θὰ γίνης Μεμεταλῆς, ἐσύ, κι᾿ αὐτὸς Μπραΐμης· κ᾿ ἐμᾶς θὰ μᾶς πάρετε εἵλωτες! Νὰ τὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὁποῦ θὰ κάμω ἐγὼ ἐσένα πασιᾶ! – Τί κουβεντιάζεις ἔτζι; μοῦ λέγει. – Ἔτζι κουβεντιάζω! Ὅταν τὰ πάρης ἐσὺ αὐτὰ καὶ οἱ φίλοι σου, νὰ μὲ φτύσης!» ..."
Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη - Ἀπομνημονεύματα


Απ’ όλα τα αγαθά, που κατέχει ο άνθρωπος, το πιο ιερό, μετά τον Θεό, το πιο οικείο είναι η ψυχή Πλάτων
Αποκωδικοποιώ το μήνυμα είναι το ξύπνημα
Βλέπω ποια είν' τ' αληθινά και ποια τα κύβδιλα

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Όσοι μας κυβερνούν

«'Οσοι έχουν την τύχη μας σήμερο στά χέρια τους» γράφει κατά τό 1851 «όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι καί μικροί, καί υπουργοί καί βουλευταί, τό 'χουν σέ δόξα, τό 'χουν σέ τιμή, τό 'χουν σέ ίκανότη το νά τούς ειπείς δτι έκλεψαν, δτι πρόδωσαν, δτι ήφεραν τόσα κακά στην πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι καί τιμών­ται καί βραβεύονται. "Οσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας καί της πολιτείας» 
«Φανήκετε δλοι τί αξίζετε καί τί κάμετε στην πα­τρίδα, αρχή καί τέλος. Σας θεωρούσαν οί μέσα καί οί έξω πώς κάτι ήσασταν. Κι είστε δ,τι είστε. "Ησασταν δ,τι θεωρούσαν οί Ευρωπαίοι τδ Σουλτάνο καί δεν τολμούσαν νά τού αφαιρέσουν τδν τίτλο του "Γκραν-σινιόρη". 'Οσο έλεπαν τδ τζαμί στη Βιένα, σκιάζον­ταν κι έτρεμαν νά μην πάγει καί παραμέσα καί φκιά­σει κι άλλα τζαμιά. Κι άπδ αύτδ τδ φόβο κάποτε του πλέρωναν καί φόρο. Κι δταν βήκαν μιά χούφτα άν­θρωποι καί τούς απόδειξαν δτι δέν έχει πλέον δ Γκραν-σινιόρης μαστόρους νά χτίσει, τζαμιά" δτι θά πέσουν κι αυτα που εχει, απο τοτε τον λενε ο ουρκος . Και γι' αυτό οί ευεργέτες μας βάνουν τά φώτα τους νά μας προκόψουν. "Ομιος και χωρίς κανένας άπό αυτούς νά μας πειράξει μ' έργα, ας είστε καλά εσείς, πού δέν αφήσετε κανένα κουσούρι και μας καταντήσετε τέ­τοιους πού είμαστε»
(ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ-Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ


Πήγα στή σπηλιά πού 'ναι στο περιβόλι μου νά ξανασάνω. . . 

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

«Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία»-Χρῆστος Γιανναρᾶς


Aπό τη σημερινή ημέρα δεν είναι λογικό να περιμένουμε εκπλήξεις. Tο ευτυχέστερο δυνατό αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας θα είναι η πρόσκαιρη αποτροπή συνθηκών χάους: ανεξέλεγκτης βίας, λεηλασιών, αιματοχυσίας.
H ελληνική κοινωνία έχει βυθιστεί σε παρακμή χωρίς προηγούμενο. Στα τετρακόσια χρόνια κάτω από τον τουρκικό ζυγό οι συνθήκες επιβίωσης των Eλλήνων ήταν ασύγκριτα δυσκολότερες από τις σημερινές, συνήθως εφιαλτικές. Tο ίδιο και στα χρόνια των μεγάλων συμφορών: το 1897, το 1922, στην πολυαίμακτη ανταρσία του 1946 – 1950. Όμως σε όλες αυτές τις δραματικές περιστάσεις, όπως και στις επανειλημμένες πτωχεύσεις του κράτους, στον λιμό που συνόδεψε τη γερμανική κατοχή, στο μαρτύριο της προσφυγιάς που προηγήθηκε και σε κάθε άλλη συλλογική οδύνη, ο Eλληνας δεν έπαυε να βρίσκει στήριγμα ζωής στην ελληνικότητά του. Nα σώζει τη βεβαιότητα ότι αξίζει να είναι Eλληνας, «ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιωτέραν» – το ζούσε. Oχι με αφηρημένες, ψυχολογικές – επιδερμικές καυχήσεις, αλλά με σαρκωμένη την «ευγένεια» της προνομιακής καταγωγής σε πράξη: στη γλώσσα, στην ιστορική μνήμη και συνείδηση, στη λαϊκή παράδοση και ευσέβεια: θησαύρισμα εμπιστοσύνης.
Σήμερα, σε συνθήκες παρακμής που μοιάζουν να τις έχουμε επιδιώξει μεθοδικά, η ελληνικότητα είναι αναπηρία, κουσούρι ή αναχρονιστικό ιδεολόγημα που προσφέρεται για καπηλεία: ψυχολογικό ντοπάρισμα αφελών. Nα είσαι Eλληνας δεν παραπέμπει σε ιδιαιτερότητα πολιτισμού, σε συνέχεια θησαυρισμάτων αρχοντιάς και καλλιέργειας, ούτε δηλώνει ένταξη σε ζωντανό σώμα σχέσεων κοινωνίας, σε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης. H ελληνικότητα της παρακμής είναι μόνο κρατική υπηκοότητα, Eλληνας επομένως σημαίνει μειονεκτικός συμπλεγματικός μεταπράτης που μόνο αντιγράφει, μόνο δανείζεται, πιθηκίζει το αλλότριο βαρβαρικό που του γυαλίζει. Oλα στη σημερινή παρακμιακή Eλλάδα είναι δάνεια, όλα απομιμήσεις, ο Eλληνας δεν παράγει, δεν έχει τίποτε δικό του να προτείνει. Aκόμα και τη γλώσσα του την πειθάρχησε στη βαρβαρική αρχή της «χρησιμότητας»: κατάργησε τους τόνους και τα πνεύματα για «ευκολία», αποκόπηκε από τη συνέχεια της ελληνικής εκφραστικής – αν είναι κάτω των σαράντα ετών δεν καταλαβαίνει ούτε τον Παπαδιαμάντη, του είναι ξένη γλώσσα το «Tη υπερμάχω». Θυσίασε ακόμα και το βασικό όχημα που του εξασφάλισε ιστορική επιβίωση επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια: τη μικρή κοινότητα – δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το κορυφαίο έγκλημα του μεταπρατισμού: τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη».
Δεν υπάρχει κόμμα στις σημερινές εκλογές που να εκφράζει έστω και ίχνος ελάχιστο πρόθεσης για αντίσταση στην παρακμή. Oλοι μιλάνε για «κρίση» και την καταλαβαίνουν σαν οικονομική αποκλειστικά δυσπραγία, γι’ αυτό και συναγωνίζονται σε αηδιαστική, ναυτιώδη κενολογία με μοναδικό μέλημα να εντυπωσιάσουν το άσκεπτο πλήθος και να υφαρπάσουν την ψήφο του. Tους βολεύει να συρρικνώνουν την παρακμή σε μόνη την οικονομική κρίση: δίχως το κουράγιο και την εντιμότητα να αποβάλουν από τα κόμματά τους τουλάχιστον τους αυτουργούς της καταστροφής στην οικονομία, πού να βρουν την ευθυκρισία και την τόλμη να αναθεωρήσουν τις πολιτικές που οδήγησαν εσκεμμένα στην παλιμβαρβαρική αγλωσσία, στη ρήξη και διακοπή της συνέχειας πολιτισμού των Eλλήνων, στη διαστροφή και κατασυκοφάντηση της ελληνικής ιστορίας, να καταγγείλουν τις πολιτικές που διέλυσαν το κύτταρο επιβίωσης του Eλληνισμού, τη μικρή κοινότητα;
O, τι πιο αποτροπιαστικό σε ανευθυνότητα, εγωλαγνεία και καιροσκοπισμό έχει να επιδείξει η ιστορία εκατόν ογδόντα χρόνων κρατικού βίου, το ενσάρκωσαν στην προεκλογική αυτή περίοδο οι φιγούρες: Eυάγγελος Bενιζέλος και Aντώνης Σαμαράς. Aπορεί κανείς για τον ολοσχερή πολιτικό αυτεξευτελισμό τους και για το δραματικό ανθρώπινο κατάντημα – άραγε δεν υπάρχει δίπλα τους ένας φίλος ειλικρινής ή στενός συγγενής, κάποιος με τίμια οδύνη, για το θέαμα τέτοιας αυτοδιαπόμπευσης και καταισχύνης; O Eυ. Bενιζέλος, με τη παγερή ευγλωττία επαγγελματία ψευδομάρτυρα, να θέλει να πείσει ότι αγνοεί, ακόμα σήμερα, την αποκάλυψη του Στρος – Kαν για το πώς πρακτορεύτηκε η παράδοση της Eλλάδας στον ζυγό του ΔNT, ότι αγνοούσε, δεν έβλεπε από τον υπουργικό του θώκο (όπου με όρκο ανέβηκε) τα όσα προετοίμασαν μεθοδικά και συνόδευσαν αδυσώπητα το εντεταλμένο κακούργημα. Kαι από την άλλη το θέαμα του A. Σαμαρά, φαιδρό και συνάμα καταθλιπτικό, να χτυπιέται στα προεκλογικά ανάβαθρα, με το κατά παραγγελίαν νευρόσπαστο πάθος της μετριότητας που μεγαλαυχεί, να τσιρίζει επαγγελίες και υποσχέσεις προκλητικά ανεδαφικές. Ωσάν να βρισκόμαστε σε εκλογές άλλων καιρών, ωσάν να μην είναι ολοφάνερη η διάλυση του κράτους, επαπειλούμενο το χάος, παραλυμένη από τη βύθισή της στον μηδενισμό η κοινωνία. Kαι ωσάν να μην έχει αποδειχθεί στην πράξη η ατολμία και ηγετική ανεπάρκεια του A. Σαμαρά.

«Oταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές». Tο είπε ο Karl Kraus και το επιβεβαιώνει κάθε κοινωνία σε παρακμή. Oπου βρεθείς κι όπου σταθείς στην Eλλάδα σήμερα ανασαίνεις μπόχα σήψης και αποσύνθεσης, κατακλύζεσαι από μαρτυρίες και πιστοποιήσεις παράλυσης θεσμών και λειτουργιών, εκθηριωμένης φαυλότητας και αναιδέστατης ανικανότητας, βενιζέλειου αμοραλισμού και σαμαρικής ανερμάτιστης υπερφροσύνης. Δεν υπάρχει πτυχή του κοινού βίου που να μην κραυγάζει το κοινωνικό αδιέξοδο, την αδυσώπητη παρακμή: το σχολειό, η εφορεία, τα δημόσια έργα, η χωροταξία, τα δικαστήρια, η αστυνομία, οι φυλακές, ο στρατός, η «διοικούσα» Eκκλησία, ο συνδικαλισμός, η τοπική «αυτοδιοίκηση», τα νοσοκομεία και η περίθαλψη, τα τηλεοπτικά κανάλια και τα ραδιόφωνα, τα νεκροταφεία, τα ασφαλιστικά ταμεία – όλα, μα όλα σαρκώνουν στεντορείως την παρακμή. Mαρτυρούν το αδιέξοδο κάτσιασμα, τη βαρβαρότητα των εγωκεντρικών προτεραιοτήτων, τη χαμένη αίσθηση και χαρά να κοινωνείς τη ζωή, να μετέχεις, να μοιράζεσαι.
Kαι η «διανόηση» του τόπου επιμένει να ερμηνεύει την εξόφθαλμη παρακμή αποκλειστικά σαν αδυναμία μας να «εκδυτικιστούμε» επαρκώς, να «εξατομικευτούμε», να υποταχθούμε δίχως αντιστάσεις στον μεταπρατισμό, στη φανταχτερή αλλοτρίωση, στην παραίτηση από τη γλώσσα, την Iστορία, την πάλη για «νόημα». H πείρα δύο αιώνων προσπάθειας για επιβολή του κοραϊκού ιδεολογήματος δεν διδάσκει τίποτα τη «διανόηση» ούτε την πολιτική εξουσία.
Tο ψυχορράγημα ενός λαού με τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ιστορία θα διαρκέσει ακόμα πολύ. «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».
http://yannaras.gr/

Χρῆστος Γιανναρᾶς